Curtains

door Elstars: veel van het goede.

Walter Post/De Tielenaar 15 oktober

 

Curtains, door Kander en Ebb; gezien: 14 oktober, Agnietenhof Tiel; gezelschap; Elstars MuziekTheater/

Wat krijg je wanneer je drie moorden op toneel brengt en de politieman die het onderzoek leidt blijkt musicalaspiraties te hebben? Curtains, de musical die Elstars MuziekTheater dezer dagen op de planken van de Agnietenhof brengt. Het blijkt een vermakelijke mix.

Het gegeven van een musicalcast die als groep iets beleeft, anders dan het instuderen van de show, is niet nieuw. Maar in Curtains bereikt de gelaagdheid nieuwe hoogtepunten. Want niet alleen vallen er slachtoffers, de leading lady is al na een paar minuten overleden, de show zelf wordt voortdurend veranderd. En verbeterd, niet in het laatst door de bemoeienis van de onderzoekende inspecteur Frank Cioffi, een verdienstelijke rol van Nico de Groodt. Maar ook anderen blijken over veel talent te beschikken. De stemmen zijn nieuw voor het publiek, maar dat neemt de soli en kleine ensemblestukken grinnikend en bewonderend in ontvangst. De zenuwen schemerden aan het begin even door, maar dat trok in de loop van het deel voor de pauze gelukkig bij. Het valt ook niet mee om met nieuwe leden van Elstars een stuk als dit tot een mooi resultaat te brengen. Bovendien: heel lang kon wegens Covid niet worden gerepeteerd en ook nu nog speelde ziekte de cast en het orkest parten. En dat merk je soms.

Het orkest gebruikt de oorspronkelijke bezetting van auteurs John Kander en Fred Ebb voor de, muzikaal gezien, best moeilijke melodieën. Dat betekent dat strijkers maar mondjesmaat te horen zijn, de begeleiding rust op blazers en percussie. En dat die violen uit een keyboard komen. Maar muzikaal leider Hans van Bergen krijgt met hard werken ter plekke een compact ballroomorkest-geluid uit de muzikanten, zeker wanneer de geluidsbalans in de loop van het stuk steeds beter wordt.

En dan de spelers zelf: je ziet dat er rollen op het laatste moment zijn ingevuld, maar iedereen helpt elkaar er doorheen, er slaat nergens paniek toe en het wordt met een kwinkslag opgelost. Zoals we van Elstars gewend zijn, vormen de ensemblestukken het sterke punt van het gezelschap. Daar heeft iedereen steun aan de troupe en staat er een indrukwekkend koor.

Voeg daarbij het fraaie toneelbeeld, de prima fifties-kostuums, lekkere lichteffecten en strakke ritmes en je kunt vaststellen dat Elstars een heel bijzonder product aflevert, dat het verdient door veel mensen te worden gezien. Rust in de cast bij het uitspreken van de dialogen zou die kwaliteit nog vele malen verhogen, nu verdwijnt een grap nog wel eens in de woordenwaterval. Aan het volume ligt het niet, de techniek is dik in orde.

Is er dan geen minpuntje? Jawel, maar dat ligt niet aan de Elstars. Een plot als deze, met een handeling in een handeling, samengevoegd met een paar lovestories en natuurlijk de whodunnit als gevolg van meervoudige moord in een afgesloten theatergebouw, vraagt om veel tekst en uitleg. Dat kan wat vertragen bij het spelen, zeker wanneer dat gebeurt door – prima- amateurs. Maar alles komt tot een goed eind, de inspecteur krijgt zijn meisje en zorgt en passant dat de moord wordt opgelost, en het stuk groeit. De show kan naar Broadway, de cast is hecht, het orkest strak en het publiek tracteerde terecht op een ovatie.